In mijn gebruikelijke toestand toonde mijn altijd lieflijke Jezus zich heel gekweld en Hij zei me: “Mijn dochter, zij willen niet begrijpen dat het er op aankomt zichzelf totaal aan Mij te geven en Mijn Wil te doen in alles. Als Ik dit verkregen heb, ga Ik zelf voort om bij zielen aan te dringen door ieder van hen te zeggen: Mijn kind, accepteer deze vreugde, deze bemoediging, deze troost, deze rust... Maar het verschil bestaat hierin dat vóór zij zich helemaal geeft aan Mij, en de ziel deze rechtmatige bevrediging aanneemt, er menselijke acten waren: maar nadien worden het goddelijke acten; en als Ik zie dat deze nu de Mijnen zijn, maken ze mij niet langer jaloers. En Ik zeg tegen Mezelf: Als ze dit toegestane genoegen aanneemt, neemt de ziel dat omdat Ik het wil. Als het leidt tot kwesties of zaken met anderen, als het geoorloofd verandert... is het omdat Ik het wens. En als Ik het niet wens, zal de ziel worden afgewezen en is ze klaar om alles achter te laten. En hierom stel Ik dingen ter beschikking, omdat alles wat ze doet een uitwerking van Mijn Wil is en niet langer van haar zelf.
Zeg me, mijn dochter, wat heeft er je ontbroken sinds je jezelf helemaal aan Mij gegeven hebt? Ik heb je Mijn vreugden, Mijn genoegens en alles van Mezelf gegeven voor jouw geluk, en dit in de bovennatuurlijke orde. Het heeft je ook niet ontbroken aan iets in de orde van het geloof: biechtvaders, communies... en andere dingen. En wat meer is, omdat je alleen Mij wilde, wenste je de biechtvaders niet zo dikwijls, maar omdat Ik wil dat je in alles overvloed kent, heb Ik niet altijd naar je geluisterd, wanneer je jezelf iets wilde ontzeggen uit liefde voor Mij.
Dochter, wat een verdriet in Mijn Hart als Ik zie dat ze dit niet willen verstaan, zelfs niet die zielen, waarvan gezegd wordt dat ze erg goed zijn...”